حال دل

در آخرین دقایق سال 1400 یا همان قرن فعلی می توانم لحظاتی را به نوشتن سپری کنم.در سالی که گذشت، چه بر سر ما آمد و چه ها بر سر دیگران. هر روز تاریکی زندگی خود را بیشتر به ما نمایاند و رنج و درد، ثانیه به ثانیه فزونی یافت. پایان قرن هر چند تار است، اما هنوز روزهای تیره تری نیز در راهند.کاش من هم می توانستم همیشه، همه چیر را راحت بگیرم و هیچِ هیچ از این عالم به هیچ جایم نباشد، اما چه کنم که گِلِ من چنین سرشته نشده است.سال 1400 با از دست دادن های بسیار و خداحافظی های بی شمار سپری شد، چه آنان که این سرزمین را ترک کردند و چه عزیزانی که از این عالم کوچ؛ و شاید این بزرگترین خلاء سالی که گذشت بود. اشک هایی که برای جنگ ریختیم به شمارش در نمی آیند و آه هایی که برای یتیمان کشیدیم به قلم. بزرگ تر که می شویم، می دانیم این زندگی اوج و فرود بسیار دارد و انسان، هرگز به فرود ها عادت نمی کند. قصه ی غصه ها بسیار، اما سخن کوتاه باید، والسّلاممهر افزوننوروز مبارک بخوانید, ...ادامه مطلب

 همه ی ما یک جورهایی می دانستیم آینده ی تلخ و سیاهی در انتظار ایران است. این نبود که فقط بدانیم، یک جورهایی کاملا مطمئن بودیم، ولی حالا که داریم روزهای سیاه را تحمل می کنیم، طعم گس دقیقه ها و ثانیه ها, ...ادامه مطلب

  گاهي گمان نمي کني ولي خوب مي شودگاهي نمي شود که نمي شود که نمي شود گاهي بساط عيش خودش جور مي شودگاهي دگر، تهيه به دستور مي شود   این است حکایت این روزهای من...   امروز آخرین روز سال هزار و سیصد و نو, ...ادامه مطلب