قلم بر دست

این وبلاگ رفیق شفیق روزهای قدیم و جدید من است. درست است که اولین تجربه های نوشتن حرفه ای من از این جا آغاز نشد، اما با خواندن شادی ها و غم هایی که این جا ثبت شده اند، لبخند برلبانم می نشیند. هنوز هم می خواهم بنویسم، از تمام ثانیه هایی که این روزها می گذرند-و چه خوش می گذرند- اما گاهی دست به قلم نمی رود یا از ترس چشمان پنهان که گاه گاه بر روی این صفحات می لغزند، کوتاه می نویسم و اندک...

به وبلاگ هایی که در لیست پیوندها است، سر می زنم. بسیاری از آن ها دیگر وجود خارجی ندارند، تعطیل شده اند یا نویسندگانشان، دست به قلم نمی برند، اما زیاد هم بد نیست که «صدا کن مرا» همچنان پا برجاست...

و این وبلاگ را عمری دراز باد...