تلخ

بزرگ و بزرگ تر که می شوی، بیشتر به درد و رنج و عذابی که در این دنیا می کشی، واقف می شوی. زائیده در ایران زمین که باشی، این زجر را چندین برابر احساس می کنی و ب که باشی، این درد را میلیون برابر.

خودم را می بینم که یک روز صبح، چمدان به دست، می روم و پشت سرم را هم نگاه نمی کنم. از این نکبت و سرزمین نکبتی، می روم و غم غربت و رنج دوری را به زجرهای هر لحظه ای و هر ثانیه ای مرجح می کنم.

اگر می پرسی شهامتش را دارم یا نه، البته که دارم. سختی های زندگی، یکی پس از دیگری، آبدیده ام کرده اند. حالا همه جای کره ی زمین می تواند وطن من باشد.

یک روزی، به زودی...