در دنیای موازی

توی دنیای موازی شهرزاد بهشتیان را می دزدم برای خودم. 

تدریسش که هر لحظه اش نیست مگر خلاقیت، مرا می برد به کودکی ام. با این که در دنیای واقعی یک سال از من کوچکتر است، اما خیال می بافم که معلمم است و دارد حرفی، کلامی یا نکته ای را توضیح می دهد. حرکت دستانش از این طرف به آن طرف، سمت چپ لبش که بی اختیار بالا می رود و چشمانش که جمع می شود وقتی می خندد. تن صدایش که سرزندگی و شادمانی می آورد، حالت ادا کردن کلمات وقتی از اعماق وجودش بیرون می جهند و آواز خواندنش که زنگار غم از دل می زداید.

راستش بیشتر کارگاه های آدمک را به عشق شهرزاد می روم. لحظه شماری می کنم تا بیاید و ببینمش. در دنیای واقعی کم کم شین، هووی سین شده است.

توی دنیای موازی، توی دنیای موازی، توی دنیای موازی...