از امید

آن زمان که جوان بودیم و در سر امید می پروراندیم و آرزو، نگاه به آینده داشتیم و فکر می کردیم لابد حالا دنیا در دست قدرت ماست و می توانیم جهان را باب میل خودمان، روی انگشتانمان بچرخانیم؛ بعد امید رفت و آرزو نیز از ما گریخت. قدم گذاشتن در دنیای بزرگسالی، همه چیز را تغییر داد. نوشتن سخت شدو نوازندگی هم زخت بربست. تجربه های جدید، تمام وقت را در چنگال خود می گرفت و لاجرم دیگر نمی شد کاری از پیش برد. غم نان، زندگی هر روزه را به روزمرگی تبدیل کرد و دیگر از آن امیدها و آرزوها هم ذره ای باقی نماند.

از خود دور شدیم، اما هنوز باید هر لحظه به خود یادآوری کنیم که در بدایت راه هستیم، زیرا فردا از امروز سیاه تر خواهد بود.